In Vlaanderen is het voor mij pas echt voorjaar als de magnolia bloeit, de tulpenboom. Die bloem van de manie van een paar eeuwen geleden, de voorloper van het bitcoin- en cryptopiramidespel. Nog even geduld.

Tulpen of niet, het doet mijn winterdepressie niet ontdooien. Want van al dat geel overal word ik compleet sgeel. Oud en jong op koersfietsen alom, in het uniform van fluoshesjes als spaties in de andere richting. De jaarlijkse zee van Vlaams geel met een zwart randje rond de ronde. Straks weer paarden – en boterbloemen, nu massaal forsythia’s en paasbloemen. Geel, de kleur van Pasen, de kleur waarin Hij is verrezen. Na genageld aan het gele kruis. Geel rond het Vaticaan. Bedangkt for die bloeoemen. Eieren rapen, zoeken liever; eigeel.

Het is 1 april. Niet wegens de mogelijke grap, maar heb in de namiddag nog geen enkele trek in een reis naar Zele. Want de speelplaats voor Gavere is een gekende plek waaraan niet veel plezier is beleefd. Onsportief publiek ontmoet. Discriminerend ook naar buitenlanders. En dat in een parochiezaal. Of juist in die setting? Een muffe plek, in een constructie gelijk van al die parochiezalen; bogenspanten van plaklatten. Meest met door sportbondennoodzaak verplichte nieuwe parketvloeren. Het geld voor gesloten ramen was blijkbaar geen geld meer, geniete dikke zeilen kan het publiek niet tegen koude tocht beschermen.

Om exact 7 uur was ik dan toch daar. Kwestie van mee te willen maken of de topclub Gavere in haar gekend enthousiasme de ingezette reeks overwinningen kan voortzetten. Blijft de flow de flow? Blijft het team spelen als team? Blijft het plezier het plezier?

Tot mijn schrik is de reservematch al tot 8 punten gevorderd. Hebben ze daar een voorjaarstijd misschien? Zele, gewoon Zele is de ontvangende club. Zonder veel omhaal van woorden. Geen woorden. Of het nu de paar oude mannen op de tribune, de coach of de spelers zijn, er komt geen woord, geen enkel geluid uit. Waant de Zelejeugd, want er zijn veel jonge gasten bij, zich nog steeds in een kerk? Daarbij vergeleken zijn de mannen van Gavere heidenen, met duivels gezamenlijk ritme van luid geroep, getier en gezang. Dat zouden ze tot het laatste fluitsignaal volhouden. Dat stemt me vrolijk.

De opstelling is een kopie van die tegen Bredene de week ervoor. Inclusief de relatieve nieuwkomers Stef na kwetsuur en ervaren Pieter van ver weg. Het spel is er eveneens een doorslag van. Onder luid gejoel van de bank, plus gegrijns en handje, billen getik, borsten tegen elkaar, geknuffel. Even is het een tikje achtervolgen, maar dan ontbinden alle hun duivels. Wederom doet Peer-Jan dingen die tot voor kort van hem onmogelijk werden gehouden: opslagaces en aanvalspunten en zelfs een paar solobloks. Blijkt Jorik in de midden nog maar eens de volgende top van zijn kunnen te bereiken. Weet Tiebe, in de rally of niet als een haas aan het net te komen, om nu wel iedereen op maat en volgens het spel een logischerwijze keuze te bedienen. Zelfs met een paar 2e-ballenleg bewijst hij zijn rust en overzicht. Waarom nu wel? De goed in het midden aangespeelde Arthur raakt de ballen vol en scoort punt na punt. En als het moet en er reddingzekerheid moet zijn, alles naar Stef of Pieter. Die weten er altijd raad mee. Voeg daarbij de vlijmscherpe opslagen en na 13 – 13 moet Zele de rol lossen. Aanvankelijk nog maar op een paar meter, omdat de ervaren oude passeur daar veel, zeg maar alle ellende aan eigen kant kan compenseren. Bij 23 – 21 lijkt gezien het spelbeeld de set in de sacoche. Blijkt Peer Jan ook te kunnen klungelen: twee stuntelrecepties op rij. Dat laat Gavere totaal niet aan zijn hart komen. Pieter maakt er met een knappe leg 25 – 23 van.

Het geluid en zelfvertrouwen liggen bij Gavere, een complete begrafenisstemming aan de andere kant. Gavere zet direct een sprintje in, 8 – 5, om in een beweging dan fors aan de boom te schudden, van 9 – naar 12 – 7. Met daarover nog een demarrage zorgt voor 25 – 17 op de borden.

Net als Yentl de vorige match kan Tiebe nu ook zijn aanvallers tegenover maar een enkel blok zetten, wel geholpen door hun gretig dreigen bij elke receptie. Geef mij de bal maar. 15 – 11.

Gavere heeft zich met dit wederom sterke resultaat al tot plaats 4 in de reserveranglijst opgewerkt. Waarom spelen al die spelers nu zoveel beter dan tot voor kort? Door teamlol? Kan het niet alleen zijn, want ze moeten het toch maar kunnen. Hun talenten blijkbaar altijd in de permafrost gebleven.

De hoofdmatch. Never change. Waarom ook? Pieter stuurt dezelfde ploeg het veld in. Voor de pers: Yentl aan de pass, Sven zwervend op de libero, Ewout, Jacob en aan Elouan aan het kanon, en Alexander en Theo in het midden. Met een match minder gespeeld kan Gavere deze avond al Zele op de ranglijst passeren en zich op een onverwachte vierde plek nestelen.

Het elektronische scorebord licht op, waar wegens elektriciteitskostenbesparing (?) ze het bij de reserves met een ordinair handschuifbord moesten doen. Vooral de tweede arbiter weet niet goed waar hij is. Ze zouden flinke blunders maken, weliswaar in volle overtuiging en voornamelijk in het voordeel van de bezoekers. Gelukkig te vriendelijk om kaarten te trekken. Het spel kan op de wagen.

We zien een nog duidelijker kopie van de eerste set bij de reserves, alleen met een hogere handelingssnelheid. Van 4- 3 gaat het in dezelfde rotatie, bij 8 – 4 door een Zele-time-out onderbroken, naar 10 – 4. Ewout, ja hij, doet 3 halve opslagaces op rij, Yentl en Theo lezen de aanval goed om die samen te blokken. Zele forceert met de ene bal na de andere buiten de lijnen te meppen. Yentl speelt altijd de altijd maar weer dreigende en vragende goede man aan die met vertrouwen het vastgezette eenmansblok van Zele aan alle kanten kan passeren, dan wel subtiel leggend in de lure nemen. Denken wij hier aan torenJacob, Ewout met zijn -3specialiteit op de 1, of Theo die voor het eerst weer een reeks knallen op de zijlijn kan geven. De Zelemannen worden er tureluurs van, zoek gepeeld. De nochtans redelijk goede passeur van de thuisploeg ziet zijn passes keer op keer door zijn aanvallers om zeep geholpen worden. Aan de overkant, op de tribunes en in het veld is het muisstil. Maar dat was het steeds al. Als Elouan drie keer achtereen ¾-aces opslaat, twee keer vanachter de drie in het midden een onhoudbare bal over het net jaagt, en een soloblok als een dijk zet, is hij terecht zo blij als een kind, als een jochie. En wordt natuurlijk ook door het hele team omarmd. 25 – 15.

Set twee. Zele richt zich op, en maakt een nieuwe start. Gavere moet alle zeilen bijzetten. Jacob verliest wat aanvalsritme. Tot de 11 staat er onder elk getal een gelijke stand op het bord. Gavere laat het echter niet aan zijn hart komen, en blijft onveranderd het eigen spel spelen, met het nodige geluid en humor doorspekt. In de hoop en vooral verwachting dat Zele zal kraken. En dat gebeurt ook. In drie rukken, van 12 – 11 naar 16 – 12 naar 19 – 14 en 21 – 15. Iedere Gaverespelers deed een geweldige duit in het zakje, teveel om op te noemen. Het zal toch al een hele leesopdracht worden.

De derde set. Zele probeert het nog een keertje en komt zelfs twee punten op voorsprong. Maar na 9 – 9 al verliezen ze alle geloof in eigen kunnen. Daar zorgt Gavere wel voor. Theo weet voor de eerste keer in deze match met zijn opslagen 5 keer de Zeleverdedigers te tarten, Alexander had zelfs geen blok meer voor zich, en Sven, hij dweilde als een schicht door het achterveld. Ook nu restte het Zele niets meer dan de ene aanval na de andere te forceren, en in totaal maar liefst 5 opslagen om zeep te helpen. 25 – 18. Zele is weggespeeld. Zele is (s)gele.

Gavere flowt naar plek 4 op de ranglijst. Met nog twee matchen te gaan. Wie had dat tot voor nog maar een goede maand geleden kunnen voorspellen?

Het gele en muffe om en in mijn hoofd is verdwenen. Zelfs de ontmoeting met twee traditioneel als bij Mohammedaanse gesluierde vrouwen in grijsblauw gewaad gehulde nonnen bij de uitgang konden mijn plezier niet meer bederven.

Wel blijft er diep in mij zitten het voorlopig aangekondigde vertre

k van Gavere-zekerheid Elouan. Hoe kan dat na weer zo’n match. Dan zal er over hem nooit sprake zijn van de songtekst in een lied van Bram Vermeulen – een toenmalige passeur van het Nederlands team - : ‘Het is een wedstrijd, het is een wedstrijd. Het is een wedstrijd die niemand winnen kan. Papa kijk nou, papa kijk nou. Het is een wedstrijd die niemand kan, en het gaat maar om een man’. PuntNL.

Nonnen, doet me niks …..